Verhaal van Annie
Annie (86 jaar) vertelt haar eigen verhaal over eenzaamheid. Ze heeft dit in samenwerking met Kevin Nicholson op papier gezet.
Omdat ik door mijn hoge leeftijd niet heel veel netwerk meer had in Zeeland en mijn dochter naar het oosten van het land wilde verhuizen, ben ik met haar meegegaan. Toen we net verhuisd waren werd ik (opnieuw) ziek. Na de ziekenhuisopnames zat ik alleen thuis en zag ik het eerste jaar vooral mensen van de thuiszorg. Dat jaar heb ik veel gelezen en spelletjes gespeeld op mijn tablet. Stapels flutromans haalde ik op, maar ook andere boeken. Dat lezen heeft me er echt doorheen gesleept. In 2024 was er erg veel sport op TV en daar houd ik enorm van. Schaatsen, Tour de France, Olympische Spelen, ik volgde het allemaal, maar had nog steeds weinig kennis kunnen maken met mensen in mijn nieuwe woonomgeving.
Toen ik me fysiek beter voelde en in het krantje van Nieuw-Weerdinge zag ik dat er koffieochtenden worden georganiseerd in het dorp, ben ik daar naar toe gegaan. Dat bleek een gezellige, niet al te grote groep. Bovendien wordt er ook altijd gesjoeld. Dat is een fijne afwisseling. Vooral omdat ik, door mijn slechthorendheid én het dialect me erg moet concentreren om de gesprekken te kunnen volgen. Vervolgens werd er een creamiddag opgestart en ga ik ook naar de eettafel en de donderdagmiddagbingo en naar de zitgymnastiek. Uiteindelijk werd mijn kringetje steeds een beetje groter en word ik ook uitgenodigd om bij mensen thuis op de koffie te komen. Ook ga ik af en toe bij een andere deelnemer van de creamiddag langs zodat ze me kan helpen met mijn haakwerk.
Ik ben in Zeeland tot een bepaalde leeftijd altijd onder de mensen geweest. Het is fijn dat ik door alle clubjes die ik nu in Drenthe kan bezoeken, dat weer enigszins terug heb.
Ik ben een denker en ik denk vaak te ver weg. Bijvoorbeeld over de toekomst kan ik me ongerust maken, maar dan zeg ik tegen mezelf: "Niet zo doemdenken, maar DOENdenken!"