Verhaal van Kris

Kris (27 jaar) vertelt zijn eigen verhaal over eenzaamheid. Hij heeft dit in samenwerking met Kevin Nicholson op papier gezet. 

Eenzaamheid is voor mij een sluipmoordenaar. Ik ben best vrolijk maar dan zie ik een stelletje dat gelukkig is samen. Dat zet me dan ineens op mijn plek.  

Je ziet mensen gelukkig zijn en het is bijna een soort jaloezie omdat ik dat ook graag wil. 
Ik zoek afleiding in mijn hobby’s zoals fietsen en dat zijn vaak lange afstanden. In de buitenwereld zoek ik vaak de isolatie op en kan ik lekker mijn emotie eruit schreeuwen. 

Soms had ik het gevoel dat ik moeizamer een klik kan krijgen met de maatschappij. Zie het als een tafel met mensen zonder gezicht. Je kan hun emoties niet zien en je hebt geen idee waarom er gelachen wordt. En dan is het lastig om goed aan te sluiten bij een sociaal contact.

De pijn van eenzaamheid groeit wel. Maar het verzacht enigszins als ik lekker ga fietsen en dingen doe die ik leuk vind. Dan kan ik mijn energie kwijt en slaat het niet om in emotie. Soms ga ik ook naar plekken toe om mensen te leren kennen en gesprekken te voeren. De klik is er dan wel of niet.
Los van wat je doet, je mag fouten maken. Het leerproces is belangrijk en het is zelfs nodig om fouten te maken om daarna beter te worden in wat je doet. 

“Als je vaak genoeg de kantjes er vanaf loopt, wordt alles vanzelf rond”.